A little fairytale about romance

(in Greek we call it κατάθεση ψυχής)

Νομίζω έχουμε όλοι πλέον αποδεχτεί ότι δε μπορώ να τελειώσω μια ιστορία άνω των τριων σελιδών. Αρχές επί αρχών μυθιστορημάτων ξεκινούν στο κεφάλι μου, μετά στο χαρτί και τελειώνουν- στο κεφάλι μου και μόνο. Η μέση έχει γίνει γαργάρα. Κοιτώντας τα, ένα μόνο μου προκαλεί τη διάθεση συνέχειας και νιώθω ότι έχει μια κάποια αρτιότητα σαν έργο. Δεν είναι όμως αυτό που θέλω να πω πλέον. Όταν ξεκινάς να γράφεις μια ιστορία στην 3^η λυκείου και την ξαναπιάνεις στο 5^ο έτος υπάρχει ένα χάσμα στο ενδιάμεσο. Και σε αυτό που είσαι και σε αυτό που λες. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα καταπολεμήσεις το κακό συνήθειο να γενάς καλές ιδέες και να τις παρατάς στην αρχή- μέση με τη φωτογραφική σου ενασχόληση τουλάχιστον. Αλλά τα γραπτά μου, παρότι μικρότερα σε μέγεθος, δεν έχουν πάψει να υπάρχουν.Γιατί? γιατί ειναι μια μορφή ψυχανάλυσης- κατάθεσης ψυχής- λύτρωσης.

Τι σημαίνει λοιπόν ο τίτλος αυτού που θα μπορούσε να είναι ένα σατιρικό αλλά και λυρικό δοκίμιο πάνω στη σημερινή κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις- αλλά δε θα γραφτεί ποτέ μάλλον.  Σχολιάζει, που λέτε, τη δυσκολία εύρεσης ανθρώπου που να αποκαλέσει κανείς το άλλο του μισό. Έχοντας μια αλαφροϊσκιωτη μάνα, αυτό το ζήτημα πάντα με απασχολούσε. Υπάρχει το άλλο σου μισό; Είναι ένας άντρας με τον οποίο διατηρείτε μονογαμική, σεξουαλική σχέση (κατ’ εμέ ο ορισμός της σχέσης) ή οτιδήποτε λιγότερο; Όχι άντρας ή όχι μονογαμία ή όχι σεξ ή συνδυασμός. Ο τίτλος ξεκινάει από μια απ’ τις μακροβιότερες μου θεωρίες. Ότι, δηλαδή, το σεξ σκοτώνει το μακροχρόνιο. Κοινώς, το άλλο σου μισό είναι ένας άνθρωπος ανεξαιρέτως φύλου με τον οποίο δεν διατηρείτε σεξουαλική σχέση, αλλά μπορείτε να συνεννοηθείτε με τα μάτια, να γελάσετε με τα ίδια ηλίθια αστεία και να είναι εκεί για σένα πάντα. Until death do us part που λένε και οι Άγγλοι.

Σκεφτείτε πόσο πιο εύκολο θα ήταν υπό αυτές τις συνθήκες. Να μένετε μαζί, να είναι ο ένας το αποκούμπι του άλλου και κατά τ’ άλλα να έχει καθένας τη ζωή του. Στα 40-50 τι άλλη εναλλακτική έχεις; Τη σχέση εκ συμβιβασμού. Αλλά αναρωτιέμαι: έστω ότι μέχρι τότε (η τρομακτική ηλικία μου) δεν έχεις βρει τον τέλειο άντρα, τον άντρα το σωστο (κλπ) τον μεγάλο έρωτα, γιατί να βρεις έναν μέτριο για να σου καλύπτει τις ανάγκες για συντροφιά, δευτερευόντως για σεξ; Μάλλον οι γιαγιάδες που πλέκουν παρέα είναι το πρότυπό μου.

Αν ήσουν gay θα σε παντρευόμουν, λοιπόν. Και θα ζούσαμε ζωή και κότα. Εγώ θα γελούσα με τα βρακιά σου κι εσύ με τα ντεμοντέ του δικού μου γκόμενου. Και όταν ένας από μας χώριζε, θα λιώναμε στον καναπέ με παγωτό και χαζοταινία παρέα. Και θα σε πήγαινα στο γιατρό κι εσύ στον Παρλιάρο για γλυκά. Και θα τσακωνόμασταν για το πιστολάκι, τη μουσική, την εκπομπή, αλλά ποτέ γιατί «Δεν μου φαίνεται ότι με θέλεις αρκετά». Και οι γείτονες θα μας κοιτούσαν περίεργα. Και θα τρώγαμε πρωίνο μαζί με την κακιά κάλτσα απ’ το κρεβάτι χωρίς άγχος. Και δε θα χρειαζόταν να προσπαθήσουμε να είμαστε όμορφοι, ελκυστικοί, αφύσικοι. Και θα αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο με τα ελαττώματά του, έτσι όπως μόνο οι φίλοι ξέρουν να κάνουν. Και θα ήταν για πάντα. Και θα ήμασταν αστείοι στα αστεία και σοβαροί στα σοβαρά. Και δε θα πατούσαμε ο ένας τον κάλο του άλλου παρά μόνο –ίσως- για να συνεχίσει τη ζωή του. Όταν κάνω αυτή την περιγραφή, σε ωθώ να εκτιμήσεις του φίλους σου παραπάνω, έτσι δεν είναι?